شعر هفته

 در حال و هوای جبهه بی‌باک شدی
از گرد و غبار زندگی پاک شدی
دیدی که زمین لایق دل بستن نیست
دل کندی و رهسپار افلاک شدی
رفتی به نماز جبهه با نیت عشق
ماندی به اقامه با تمامیت عشق
در خط خطر، عشق به داد تو رسید
تکبیر تو جان داد به حیثیت عشق
تکبیر تو های و هوی دشمن را کشت
حتی دل آهنین آهن را کشت
بی دغدغه در وسعت آتش ماندی
خشم تو هراس مرد میهن را کشت
بر پیکر زخمی‌ات خدا آمده بود
باران ستاره بی‌صدا آمده بود
بر گستره خاک تو ای تازه شهید
یک مزرعه لاله از کجا آمده بود

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در جمعه 86/6/2 و ساعت 12:17 عصر | نظرات دیگران()

در انتظار یار …

امروز دیگه نمی دونم چی بگم ، آقا جون …

البته یه چیزهایی برای گفتن دارم ، که بازهم این بنده ی گدایت را تحویل بگیری !

می خواهم تولد جدد ، حضرت سید الشهدا را تبریک بگم!

می خواهم تولد عمویت ، حضرت ابوالفضل عباس(ع) را بهت تبریک بگم!

ای آقای من !

ای سرور من !

ای تمام هستی من!

ای دلیل زندگانی من!

تک و تنها به تو می اندیشم!

دیگه ، آقا جون نیمه ی شعبان نزدیک است ! از همینک شور و شعف خاصی بین مردم افتاده است ، همه یه جورایی دارن خودشون رو آماده می کنند!

بعضی ها دارن خیابان ها را چراغ می زنن! بعضی ها دارن ، کوچه ها را تزئیین می کنند!

به در دیوار شهر ، پارچه هایی می بینیم که اطلاعیه های هیئت های مذهبی هست!

بالاخره هر کسی یه جوری داره خودش رو آماده می کنه!

در این میان برو بچ اینترنتی هم بیکار نشستن ، و یه دستی به سر و صورت سایت های خود می کشند!

دیگه انگار همه یه جورایی خودشون رو برای ظهورت آماده کرده اند!

آقا فکر نکنی که اگه ، این بار هم ظهور نکنی ، دست ازت برمی داریم! نه آقا جان  تا پای جان هستیم!

ولی افسوس که نادانی و جاهلیتم ، باعث می شه که یه گناهانی انجام داده و دل شما را به درد آوریم! وای بر من که دلم محبوبم و معشوقم را به درد بیارم !

ولی خودت می دونی که …

آقا جان تولد جدد و عمویت هست! نمی خواهی عیدی به ما بدی! ! ! !

آقا جان بد جوری دارم در تاب و تب می سوزم ! تمام بدنم آتش گرفته است ! شعله های عشق از سراسر وجودم زبانه می کشد! دیگر کاسه ی صبرم دارد لبریز می شود!!!

وای که مشتاق دیدن یارم؟!؟!؟ / نمی دونم شاید وقتش نرسیده باشه! / یا من هنوز لیاقت نداشته باشم. یا امام زمان(عج) امروز ، در همین لحظه ، در همین ساعت ، تو را شفیع خودم در محضر حق قرار می دهم ، و به واسطه ی تو از خدا ، حاجتم را می خواهم !

خدایا تا ظهور دولت یار ------ گل پیغمبر ما را نگهدار

آمین یا رب العالمین

25/6/86

--------------------------------------------------------------------------------------------

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در پنج شنبه 86/5/25 و ساعت 2:47 عصر | نظرات دیگران()

ولادت حضرت سید الشهدا (ع)

سلام بر تو ای نزدیک ترین نام به خدا! سلام بر تو ای سفینه عشق! مدینه را شور حضور تو پر کرده است. شمیم لبخند پنجره ها! فضا را عطرآگین نموده و آسمان، خیره به نورافشانی مُنزل وحی، نام زیبای تو را زمزمه می کند و زمین چه سعادتمند، گهواره حضور تو پیدا شده است. ای رهبر عاشقان و دلدادگان، ای حسین (ع) میلادت گرامی و پاینده باد.

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در پنج شنبه 86/5/25 و ساعت 1:37 عصر | نظرات دیگران()

جناب سرهنگ

اسمش یوسف بود. اما بخاطر انضباط و لفظ قلم حرف زدنش ما بهش می گفتیم جناب سرهنگ. دو سالی می شد که اسیر شده بود و با ما تو یک اردوگاه بود. بنده ی خدا چند بار افتاده بود به التماس که جان مادرتان این قدر به من نگویید جناب سرهنگ. کار دستم می دهید ها. اما تا می آمدیم تمرین کنیم که دیگر به او جناب سرهنگ نگوییم، باز از دهان یکی در می رفت و او دوباره می شد جناب سرهنگ.

تا اینکه یک روز در آسایشگاه باز شد و یک گله عراقی مسلح ریختند تو آسایشگاه و فرماندشان نعره زد: « سرهنگ یوسف، بیا بیرون!» یوسف انگار برق سه فاز ازش پریده باشد، پا شد و جلو رفت. فرمانده که درجه اش سرگرد بود گفت: «چشمم روشن. تو سرهنگ بودی و ما نمی دانستیم.» یوسف با خنده ای که نوعی گریه بود گفت: «اشتباه شده. من...»

ـــ حرف زیادی نباشه! ببرید این قشمار(مسخره) را!

تا آمدیم به خود بجنبیم یوسف را کت بسته بردند و دست ما بجایی نرسید. چند مدتی گذشت و ما از یوسف خبری نداشتیم و دل نگران او بودیم و به خودمان بد می گفتیم که شوخی شوخی کار دست آن بنده خدا دادیم.

چند ماه بعد یکی از بچه ها که به سختی بیمار شده بود و پس از هزار التماس و زاری کردن به عراقیها به بیمارستان برده بودند، پس از بهبودی برگشت اردوگاه. تا دیدیمش و خواستیم حالش را بپرسیم زد زیر خنده. چهار شاخ ماندیم که خدایا مریض رفت و دیوانه برگشت! که خنده خنده گفت: «بچه ها یوسف را دیدم!» همه از جا پریدیم:یوسف!

ــ دست و پایش را شکسته بودند؟
        ــ فکش را هم پایین آورده بودند؟
        _ جای سالم در بدنش بود؟
        ــ اصلاً زنده بود؟!

خندید و گفت: «صبر کنید. به همه سلام رساند و گفت که از همه تشکر کنم.»  فکر کنم چشمان همه اندازه ی یک نعلبکی گرد شد!

ـــ آره. چون نانش تو روغنه. بردنش اردوگاه افسران ارشد. جاش خوب و راحته.

می خوره و می خوابه و زبان انگلیسی و آلمانی و فرانسه کار می کنه. می گفت بالاخره به ضرب و کتک عراقیها قبول کرده که سرهنگ است. و بعد از آن، کلی تحویلش گرفته اند و بهش می رسند.

یکی از بچه ها گفت: «بچه ها راستش من تیمسارم!»

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در پنج شنبه 86/5/25 و ساعت 1:5 عصر | نظرات دیگران()