وصیت عاشقان

این شماره آقا مهدی باکری

بسم الله الرّحمن الرّحیم

یا الله، یا محمّد ،‌یا علی یا فاطمه زهرا یا حسن یا حسین

یا علی یا محمّد یا جعفر یا موسی یا علی یا محمّد یا علی

یا حسن یا مهدی (عج) و تو ای ولی مان یا روح الله!

و شما ای پیروان صادق شهیدان.

خدایا!

چگونه وصیت نامه بنویسم در حالی که سراپا گناه و معصیت، و سراپا تقصیر و نافرمانیم؛ گرچه از رحمت و بخشش تو ناامید نیستم ولی ترسم از این است که نیامرزیده از دنیا بروم؛ رفتنم خالص نباشد و پذیرفته درگاهت نشوم.

یا رب! العفو .

خدایا! نمیرم در حالی که از ما راضی نباشی.

ای وای که سیه روی خواهم بود.

خدایا! چقدر دوست داشتنی و پرستیدنی هستی!

هیهات که نفهمیدم!

یا اباعبدالله شفاعت.

آه چقدر لذّت بخش است انسان آماده باشد برای دیدار ربّش! ولی چه کنم که تهیدستم. خدایا! تو قبولم کن!

سلام بر روح خدا، نجات دهنده ما از عصر حاضر، عصر ظلم و ستم ،‌عصر کفر و الحاد، عصر مظلومیت اسلام و پیروان واقعی اش.

عزیزانم

اگر شبانه روز شکرگزار خدا باشیم که نعمت اسلام و امام را به ما عنایت فرموده باز کم است. آگاه باشیم که سرباز راستین و صادق این نعمت شویم. خطر وسوسه های درونی و دنیا فریبی را شناخته و بر حذر باشیم که صدق نیت و خلوص در عمل، تنها چاره ساز ماست.

ای عاشقان اباعبدالله!

بایستی شهادت را در آغوش گرفت، گونه ها بایستی از حرارت و شوقش سرخ شود و ضربان قلب تندتر بزند؛

بایستی محتوای فرامین امام را درک و عمل نماییم تا بلکه قدری از تکلیف خود را شکرگزاری به جا آورده باشیم.

وصیت به مادرم و خواهران و برادران و اهل فامیل؛ بدانید اسلام تنها راه نجات و سعادت ماست، همیشه به یاد خدا باشید و فرامین خدا را عمل کنید. پشتیبان و از ته قلب، مقلّد امام باشید، اهمیت زیاد به دعاها و مجالس یاد اباعبدالله و شهدا بدهید که راه سعادت و توشه آخرت است. همواره تربیت حسینی و زینبی بیابید و رسالت آنها را رسالت خود بدانید و فرزندان خود را نیز همانگونه تربیت دهید که سربازانی با ایمان و عاشق شهادت و علمدارانی صالح، وارث حضرت ابوالفضل (ع) برای اسلام به بار آیند. از همه کسانی که از من رنجیده اند و حقی بر گردن من دارند، طلب بخشش دارم و امیدوارم خداوند مرا با گناهان بسیار، بیامرزد.

خدایا

مرا پاکیزه بپذیر.

در انتظار یار ...

این اولین پست در انتظار یار است ، نمی دونم چه جور شروع کنم !

از کجا بگم !

ازدلم بگم ، یا از ...

نمی دونم !

آخ ، از دلم می گم!

اسم این پست در انتظار یار است ! از همین جا می گم!

ای سرپا همه خوبی ، از منجی جهانیان ، ای امام زمان من ! نمی دانم ، چرا می گویند که تو از نظرها غایب هستی!

ولی من فکر می کنم که نظرها ازجانب تو در غیابند! این نظر ها هستند که توانایی دیدن تو را ندارند!! این من گناهکارم که با نا فرمانی هایم ، پرده ای از غفلت به روی چشمانم کشیدم!!

وای امام زمان (عج) وقتی از خدا می خواهم که دل امام زمانمان را از دست ما شاد و خوشحال نگه دار ، واقعا خجالت می کشم ؛ پیش خودم می گم ، خدایا! بهتره بگم دل امام زمانمون را از دست ما نه رنجان! چون من حقیر اگر بتونم کاری کنم که وقتی نامه ی اعمالم به دست آقا می رسه  ، آقام از دستم نرنجه، کار بزرگی کردم ،!!

گفتم نامه ی اعمال !!

یاد جمعه افتادم ،،یاد لحظه ای که آقا امام زمان (عج) آماده می شه که ظهور کنه ، ولی وقتی نامه ی اعمال ما شیعیان به دستش می رسه ، از ظهور منصرف می شه !

وای که چه غربتی داره غروب ها جمعه !! اهل دل می گن ، چون امام زمان(عج) در آن زمان ناراحت هست ، ما هم دلمان می گیرد!

ولی یا امام زمان(عج) خودت گفتی که شیعیان ما از ما هستند ، از زیادی گل ما آفریده شدند ، آب شون از زیادی آب ما هست!!

پس یا امام زمان(عج) شفاعت این بنده ی گناهکار را که از روی غفلت و نادانی ، انجام گناه داده، نزد خدا بپذیر!

یا ابا صالح المهدی (عج) تو خود می دانی که شیعیان تو منتظر ظهور تو هستند ! پس خدایا ما را از وظیفه ای که داریم ، آگاه کن ، تا بتونیم مقدمات ظهور عشق رو فراهم کنیم!!

خدایا ... خدایا ... تا انقلاب مهدی از نهضت خمینی محافظت بفرما ، خامنه ای رهبر به لطف خود نگه دار ، رزمندگان اسلام نصرت ادا بفرما ، دیدار روی مهدی نصیب ما بگردان ....

آمین یا رب العالمین

23/4/86

دعوای جنگی

نمی دانم چه شد که کشکی کشکی آر پی جی زن و تیر بارچی دسته مان حرفشان شد و کم کم شروع کردند به تند حرف زدن و «من آنم که رستم بود پهلوان» کردن. اول کار جدی نگرفتیمشان. اما کمی که گذشت و دیدیم که نه بابا قضیه جدی است و الان است که دل و جگر همدیگر را به سیخ بکشند، با یک اشاره از مسئول دسته، افتادیم به کار.

اول من نشستم پیش آر پی جی زن که ترش کرده بود و موقع حرف زدن قطرات بزاقش بیرون می پرید. یک کلاهخود دادم دست تیربارچی و گفتم: «بگذار سرت خیس نشوی. هوا سرده می چایی!» تیربارچی کلاهخود را سرش گذاشتو حرفش را ادامه داد. رو کردم به آر پی جی زن و خیلی جدی گفتم: «خوبه. خوب داری پیش می روی. اما مواظب باش نخندی. بارک الله.» کم کم بچه های دیگر مثل دو تیم دور و بر آن دو نشستند و شروع کردن به تیکه بار کردن!

-  آره خوبه فحش بده. زود باش. بگو مرگ بر آمریکا!

-  نه اینطوری دستت را تکان نده. نکنه می خواهی انگشتر عقیق ات را به رخ ما بکشی؟!

-  آره. بگو تو موری ما سلیمان خاطر. بزن تو بر جکش.

آن دو هی دستپاچه می شدند و گاهی وقت ها با ما تشر می زدند. کمک آر پی جی زن جلو پرید و موشک انداز را داد دست آر پی جی زن و گفت: «سرش را گرم کن، گراش را بگیر تا موشک را آماده کنم!» و مشغول بستن لوله خرج به ته موشک شد. کمک تیربارچی هم بهش برخورد و پرید تیربار را آورد و داد دست تیربار چی و گفت: الان برات نوار آماده می کنم. قلق گیری اسلحه را بکن که آمدم!» و شروع کرد به فشنگ فرو کردن تو نوار فلزی. آن قدر کولی بازی درآوردیم که یک هو آن دو دعوایشان یادشان رفت و زدند زیر خنده. ما اول کمی قیافه گرفتیم و بعد گفتیم: «به. ما را باش که فکر می کردیم الانه شاهد یک دعوای مشتی می شویم. بروید بابا! از شماها دعوا کن در نمی آد!»