مهدی باکری

زیارت شهادت در  63/11/25

بوی زیارت در فضا پیچیده بود و زائران یک یک از راه می رسیدند،بعد از مدتها قرار بود فرماندهان لشکر اسلام به زیارت حرم مقدس امام رضا-علیه السلام –رهسپار شوند.شوق زیارت به جان همه ولوله انداخته بود،چند نفر برای چندمین بار وسائل خود را بازبینی می کردند،بعضی با یکدیگر گرم صحبت بودند و عده ای نیز به تنهایی در سالن قدم می زدند وپی درپی به ساعت نگاه می کردند.
بالاخره زمان حرکت فرا رسید وهمه به طرف در خروجی سالن حرکت کردند.هواپیمای 747در وسط باند،فرماندهان سپاه اسلام را انتظار می کشید.
چهره یکایک برادران را زیر نظر داشتم وردپایی از شهادت را در آن جستجو می کردم.هر عملیاتی که انجام می گرفت از جمع صمیمی ما گلهایی خوشبو پرپر می شدند و ما تنهاتر می شدیم ؛
«یعنی این بار نوبت کیست؟» این سؤال قبل از هر عملیاتی ذهنمان رابه خود مشغول می کردوتا پایان عملیات با ما بود.عملیات که به پایان می رسید پاسخ سؤال نیزمشخص شده بود.

-آقا مهدی ! چه خبر… لشکر برای عملیات آینده آماده است؟
به آرامی رویش رابرگرداند و گفت:
-ان شاءالله حاجی!… وضع خیلی خوبه،مگه بچه های عاشورا را نمی شناسی!
وراست می گفت.عاشورا از لشگرهای پابه رکاب بود.هر جا عملیات گره می خوردمهدی کاررابه عهده می گرفت.درهر عملیاتی پرچم محوری خطرناک،بر زمین می ماند مهدی زیر بار می فت وآن رابه دوش می کشید.براستی لشکرش نیزمثل خودش بود.
مدتی به سکوت گذشت بعد برگشت به طرف من و گفت:
-حاجی !به نظرتو کدام یک از اینها در این عملیات به شهادت می رسند؟
درست به هدف زده بود.از لحظه سوار شدن به هواپیما همه اش در این فکر بودم.به اعمال و رفتارشان دقیق می شدم،درشنیدن سخنانشان وسواس به خرج می دادم و سعی می کردم این بار قبل از شهادت،سخنانشان رابشناسم،رو کردم به مهدی و گفتم:
-راستش منهم در همین فکرم؛ولی خب به نظرم این بار نوبت جعفرزاده (پاورقی 1) است.
نگاهی به من کردو گفت:
-یعنی می گویی شهادت به من نمی آید؟
فکر کردم شوخی می کند ولی جدی،جدی بود دلم فروریخت،باور نمی کردم،مهدی باکری فرمانده یکی از بهترین لشکر های سپاه،نه،نه باورش مشکل بود.
-ان شاءالله که تو شهید نمی شوی… نه،من فکر نمی کنم که شهید بشی!محجوبانه سر به زیر انداخت و به آرامی گفت:«نه حاجی … من در این عملیات شهید می شوم» ودوباره به خلوتِ خود پناه برد ،در جوابش چه باید می گفتم؟او کنار دست من نشسته بود ومی گفت مرحله دنیوی زندگی پاک او به پایان آمده است ،ومن مات و مبهوت نگاهش می کردم. (پاورقی 2)

مقصد، حرم امام رضا بودو زیارت بهانه ایی تا فرماندهان جنگ قبل از عملیات آینده از روح بلند ائمه معصومین کمک بگیرند و با استفاده از توّجه آنان عملیاتی دیگر را آغاز کنند.
دراین سفرمن در میان همه فرماندهان مجذوب حالات مهدی شده بودم.درحرم حضرت معصومه(س) حال عجیبی داشت،زیر لب چیزهایی زمزمه می کردواشک می ریخت و مرا نیزتحت تأثیر قرار می داد.قیافه اش راکه می دیدم منقلب می شدم وسیر گریه می کردم.آقای نیکخواه از برادران قرارگاه کربلا وچند نفرازبرادران دیگر هم مثل من متوجه او بودند.نیکخواه بعدهامی گفت:«بعداززیارت به خدمت مهدی رفتم و پرسیدم:
-آقا مهدی ازحضرت معصومه چه خواستی؟
با چشمهای اشکبارروبه من کردوگفت:«ازصمیم قلب می خواستم که در این عملیات شهادت نصیبم شود»…
واردحرم امام رضا شدیم و هرکسی به طرفی رفت ومن بازدر فکر او بودم.«مهدی»،داخل حرم با مهدی بیرون خیلی تفاوت داشت.آن آرامش،سکوت وطمأنینه بیرون درهم می شکست ومهدی به آتشفشانی خروشان تبدیل می شد.باخودفکرمی کردم شاید به یاد برادرش «حمید»افتاده است و یا یاد شهیدان لشکر در ذهنش زنده شده است ولی دقیق که می شدم می دیدم نه چیز دیگری درون او را به آشوب کشیده است.
گرچه من نسبت به فرماندهان دیگر با مهدی زیاد محشور نبودم و ارتباط نزدیکی با او نداشتم ولی در آن چند روز در دریای چشمان مهدی غرق شده بودم. (پاورقی 3)
دوربین عکاسی همیشه همراهم بودوبه هرکجامی رسیدیم از برادران عکس می گرفتم.چند بار خواستم ازمهدی عکس تکی بگیریم ولی از دستم فرار کردونتوانستم.
مهدی اهل تظاهر نبودو همیشه هاله حجبی معنوی او رادر برگرفته بودو هم اینها بود که مرا مجذوب او می کرد.
یک روز در همین سفر،مهدی رو به سمت دیگری ایستاده بودکه من رسیدم،دوربین را آماده کردم وبه کمین ایستادم.دوربین که آماده شد یکی از برادران مهدی را صدا زدو مهدی به طرف دوربین برگشت،ولی تا دید من دوربین به دست ایستاده ام، سریع دستش رابر روی صورتش گرفت،من تأمل نکردم و ماشه را چکاندم! و شروع کردم به داد و فریاد کردن:
-فکر می کنی که می توانی از دست من فرار کنی؟ … من از خیلی ها عکس گرفته ام تو هم مثل همه. پس سعی نکن مرا اذیت کنی… هر طوری که باشه عکس تو را هم می گیرم حتی… اگر قرار باشد از لنز استفاده کنم.
وقتی آقا مهدی دید من کسی نیستم که به این زودی از رو بروم، تبسمی کردو دست خود را انداخت دور گردن نزدیک ترین فرد و گفت:«حالا که می خواهی عکس بگیری،اینطوری بگیر» تبسّم آقا مهدی و برادر فدوی روی صفحه حساس فیلم جاودانه شد. (پاورقی 4)
شام را مهمان یکی از مسئولان بودیم. شنیده بودند فرماندهان قرارگاهها ،لشکرها و یگانهای رزمی آمده اند و می خواستندبه نحوی از آنها تجلیل کنند. به افتخار ما سفره رنگینی انداخته بودند که دهان آدم را آب می انداخت.
دور سفره که نشستیم پچ پچ ها شروع شروع شد. آقا مهدی ناراحت بود می گفت:«آقا این چه سفره ایی است…بچه ها با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند،غذای سردمی خورندو ما دور سفره ای نشسته ایم که هیچ مناسبتی با ماندارد»
گرچه به احترام میزبان هیچکس سر سفره را ترک نکرد ولی همه و علی الخصوص آقا مهدی به چند لقمه ای قناعت کردند. (پاورقی 5)

مشغول زیارت بودم که دوباره چشمم به جعفرزاده افتاد. به قول بسیجی ها «نور بالا» (پاورقی 6) می زد. ازدورکه نگاهش می کردی شهادت از سر ورویش می بارید.نشسته بود وبه ضریح نگاه می کرد و دانه های اشک از صورتش سرازیر می شد. به جعفرزاده (پاورقی 7) خیره شده بودم که دستی روی شانه ام قرار گرفت،برگشتم.
-من با تو هم عقیده ام. جعفرزاده شهید می شود… اما من هم شهید می شوم و جنازه ام نیز بدست نمی آید.
باکری بود، دستش رااز شانه ام برداشت و به طرف گوشه ایی از حرم به راه افتاد.تنها کاری که می توانستم بکنم این بود که چشمم را از او سیر کنم ولی هر چه نگاه می کردم سیر نمی شدم. (پاورقی 8)

به تهران برگشتیم و یک راست به طرف جماران حرکت کردیم.همه برای رسیدن به خانه کوچک امام عجله داشتند. وسعت عشق و علاقه سرداران جنگ به امام را می شد در آنجا مشاهده کرد.بعد از دست بوسی داخل اتاق نشستیم و امام شروع به صحبت کرد،مهدی آرام به صورت ملکوتی امام خیره شده بودو هیچ تکان نمی خورد.
فرمایشات حضرت امام به پایان رسید و سپس بحث هایی در مورد آمادگی لشکرها برای عملیات آینده مطرح شد که آقا مهدی هم صحبت هایی کردند.
فرماندهان یک،یک از امام خداحافظی کردند وبه طرف نهاد ریاست جمهوری به داه افتادیم. نکته جالیی که من در دیدار با حضرت آیت الله خامنه ای متوجه شدم،احترام مضاعف ایشان به آقا مهدی بود و به نظر می رسید ایشان آقا مهدی را از قبل می شناسند .
من بعدها شنیدم که آقا مهدی ازامام و حضرت آیت الله خامنه ای خواسته بود که برای شهادتش دعا کنند. (پاورقی 9)
در بیت امام، مهدی را تنها گیر آورده وگفتم :
-آقا مهدی! برایت خوابهای خوشی دیده اند…مثل اینکه شما هم بعله.
تبسمی کرد وبا تعجب گفت:
-مگه خبری است؟
-خبرها همه اش پیش شماست. ولی شهید یوسف ولی نژاد (پاورقی 10) قبل از شهادت نقل می کرد که یکی از فرماندهان گردان که یک ماه پیش شهید شد،برایش تعریف کرده :«در خواب دیدم در بهشت یک کاخی رفیع و سفید رنگ می سازند،مجلّل و با صفا؛پرسیدم این را برای کی دارید آماده می کنید گفتند به تازگی قرار است یکی بیاد به بهشت،این کاخ را برای او می سازیم پرسیدم اون شخص کیه؟» خوب،فکر می کنی در جواب چی گفتند؟مهدی سری تکان داد و گفت :
-خب … ادامه بده.

-می گویند«بله،قرار است مهدی باکری،به این زودی ها بیاد اینجا،ما این را برای آمدنش آماده می کنیم»… خلاصه آقا ،کلی ملا ئکه رابه زحمت انداخته ایی …
سرش را پایین انداخت، خطوط صورتش تغییر کرد و رنگش به سرخی گرائید، شروع کرد با دستهایش بازی کردن و یک دفعه سرش را بلند کرد و به آرامی گفت:
بنده خدا!با این کارهایی که ما می کنیم…مگه بسیجیها می گذارندبرویم به بهشت! جلو در بهشت می ایستند وما را راه نمی دهند.
دوباره سرش را به زیر انداخت و از من دور شد.دیگر می دانستم که مهدی آخرین روزهای دنیایی خودرا سپری می کند. (پاورقی 11)

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در پنج شنبه 86/11/4 و ساعت 11:40 صبح | نظرات دیگران()

اشاره: متنی که می خوانید خاطراتی از شهید مهدی باکری است که از زبان دکتر محسن رضایی بیان شده است.

در سپاه حرف زیاد از مهدی می زدند. من یک چیزهایی از بچه های ارومیه شنیده بودم. در تهران شایعه کرده بودند«اینها با امام نیستند» به خصوص مهدی را می گفتند. متهمش می کردند که مشکلاتی دارد و افکارش درست نیست. آن موقع من مسئول اطلاعات سپاه بودم و این چیزها را فقط می شنیدم. بعد که تحقیق کردم دیدم انگیزه های محلی باعث این حرفها شده. که معمولاً تنگ نظری بود. این افراد نمی توانستند تفکیک کاملی از جریانات داشته باشند و ناچار برخوردشان با مردم و جوانان برخوردی دور از واقعیت بود. مثلاً نمی توانستند درک کنند که مهدی و حمید آنقدر ظرفیت دارند که می توانند در دانشگاه با گروه ههای منحرف تماس داشته باشند و از آنها هم تأثیر نگیرند. مهدی اصلاً نظرش این بود که برود روی آنها تأثیر بگذارد، آن هم فقط به خاطر اعتماد به نفسی که به خودش و نظرش داشت، کما اینکه تأثیری هم روی عده ای گذاشت. برایش مسأله ای نبود که کسی که مسأله دار است با او تماس بگیرد. احساس مسئولیت می کرد. پیش خودش احساس نیاز می کرد که حتماً آن طرف به او نیاز دارد که با او تماس گرفته. می رفت با برخورد منطقی خودش او را تحت تأثیر قرار می داد. دیگران نمی توانستند ظرفیت مهدی را درک کنند. لذا با خودشان مقایسه اش می کردند. آمیزه ای از حسادت و جهالت دست به دست هم می داد تا برای مهدی مشکل درست شود.

گاهی جو آنقدر مسموم می شد که حتی به نزدیکان او  متوسل می شدند.

ادامه مطلب... را از اینجا بخوانید

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در سه شنبه 86/6/20 و ساعت 2:30 عصر | نظرات دیگران()

درد دلی با دو کو هه

به نام خدا

دو کوهه ،ای پر از نوای کمیل ! ای پر از زیارت عاشورا ! و ای مثنوی معنویت بسیجیان! آمده ام کنار تو ، کنار شانه های ستبر تو و بر زخمهایت بوسه می زنم . دو کوهه ، ای دیوان خاطرات سرخ ! آمده ام تا با تو از دلتنگی بسیجیان بگویم . آمده ام بگویم تنها تو نیستی ، که تنهایی ، ما نیز تنهائیم  . و دل خوشیم با مشتی خاطرات پریشا ن .آمده ام بگویم تو از همه بخدا نزدیکتری و بهتر از هر کس در دل بسیجیان جای داری .آمده ام بگویم دلمان انبوه درد است . درد نا مهربانی و حسرت فراق دوستان . آنانکه خود نام آور بیشه های خوف و خطر بودند و فریاد رسایشان کمر دشمن را می شکست ،اینک گمنام ترینند .تنها تو هستی که از زمزمه بسیجیان آگاهی . خوشا بحالت ! دو کوهه تو میزبان هشت ساله بهترین لاله هایی که در دامان سبز تو پرورش روح یافتند و آگاهانه به خدا رسیدند . لاله هایی که در دامان تو بود بعد از این در دامنه هیچ دشتی نتوان یافت . با تو و اروند و شلمچه و قلاویزان و شاخ شمیران و ماووت جور دیگری باید صحبت کرد باید از شما با واژه های آسمانی سرود . کاش می شد یکبار دیگر بسیجیا ن را در حسینیه تو گرد آورد و زیارت عاشورایی زمزمه کرد. دو کوهه ، تو عزیز دل بسیجیانی ، تو پاکترین سرزمینی برای گریه هایم ! تو صبورترینی برای شکوه هایم ! شبهای تو زیباترین شبها ست برای خوا ندن خدا . تو هنوز که هنوزست بسیجی مانده ای . دشتها همه به تو ا قتدا می کنند . بسیجیان جز در آ غوش تو آرام نمی گیرند .امروز تمام زمزمه هایم را می آورم برای یا فتن آرامش گمشده ام .ما همه خویش را در تو پیدا می کنیم . نمی توان بسیجی بود و تو را نشناخت .نمی توا ن دل بسیجی دا شت و تو را فراموش کرد .راستی دو کوهه می خواهم بگویم ، چه شده است که جامعه ما را جذبه معنویت فرا نمی گیرد ؟ چه شده ا ست که فرهنگ بسیجی که زمانی ا فتخار پاکترین و بزگترین مردان ما بود از بین رفته است ؟ چه شده ا ست که زمانی نه چندان دور ، بسیجی زندگی کردن ، بسیجی مردن ،راه کسب ا فتخار بود ، اما اینک از بسیجی فقط " لفظ" ان مانده و بس ! راستی دوکوهه ، تو هم این را می دانی که در تمام دنیا یک بسیجی سرمایه دارپیدا نمی شود ؟ و این را هم میدانی که بسیجیان ما ، ماهانه کرایه خانه ندارند بدهند .   اما دلشان و عقیده ا شان را به کرایه نمیدهند ؟ و لابد این را هم می دانی که در گوشه وکنار شهرمان ،بسیجیان بیصدا دارند دق می کنند ! دو کوهه ، ای محرم راز بسیجیان ،دل تنگیهایم را فقط در فضای تو پرواز می دهم که از نماز شب بسیجیان سرشاری .ای اشنای سروهای سربدار ، روبروی تو  ارامش عمیقی ست برای ا لتیا م زخمهایم . با تو که می نشینم ، تنهایی را فراموش می کنم و زمزمه یا زهرای بسیجیان را در نگاهت میخوانم . ای یادگار حاج همت ! ای صبور غریب ! ای عطر بسیجیان پیچیده در تنت ! در ان روزگار علی (ع) با چاه درد دل می کرد اینک و در این روزگار ما نیز با تو بازگو

می کنیم دلتنگیهایمان را . ما را دریاب ، دوکوهه !

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در دوشنبه 86/6/19 و ساعت 2:11 عصر | نظرات دیگران()

بیا که بى تو...

بیا که بى‏تو نه سحر را لطافتى است و نه صبح را صداقتى؛ که سحر به شبنم لطف تو بیدار مى‏شود و صبح به سلام تو از جا بر مى‏خیزد.

بیا که بى‏تو آینه‏ها، زنگار غربت گرفته‏اند و قطار آشنایى‏ها، فریاد غریبى مى‏کشد، هیچ کس حریم اطلسى‏ها را پاس نمى‏دارد و بر داغ لاله‏ها مرهم نمى‏گذارد. بیا که بى‏تو قنوت شاخه‏ها، اجابتى جز غروب تلخ خزان ندارد.

بیا که بى‏تو کدام دست مهر، سرشک غم از دیدگان یتیمان بر مى‏گیرد؟ و کجاست آغوش مهربانى که دل‏هاى زخمى را به ضیافت ابریشمى بخواند.

بیا که بى‏تو آسمان دلم اسیر تیرگى هاست و هرگز ستاره امید در برج اقبال، رحل خوش بختى نمى‏افکند.

اى آبِ آب، رودخانه‏ها عطش دیدار تو را دارند و در بستر انتظار به سوى دریاى ظهور تو شتابان‏اند.

قامتى به استوارى کوه، دلى به بى‏کرانگى دریا، طراوتى به لطافت سبزینه‏ها، سینه‏اى به فراخى آسمان‏ها و صمیمیتى به گرمى خورشید باید تا تو را خواند و کاروان دل‏ها را به منزلگاه امید کشاند. این همه را که اندکى بیش نیست، از دل شکسته‏ترین منتظران تاریخ دریغ مدار، که ظهور تو اجابت دعاى ماست

1. نرجس امامى پناه.

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در سه شنبه 86/6/6 و ساعت 2:22 عصر | نظرات دیگران()

به ما نگفتند...

گفتند تو که بیایى خون به پا مى‏کنى، جوى خون به راه مى‏اندازى و از کشته پشته مى‏سازى و ما را از ظهور تو ترساندند. همه، پیش از آن که نگاه‏مهرگستر و دست‏هاى عاطفه پرور تو را وصف کنند، شمشیر تو را نشانمان دادند.

آرى، براى این که گل‏ها و نهال‏ها رشد کنند باید علف‏هاى هرز را وجین‏کرد و این جز با داسى برنده و سهمگین ممکن نیست. آرى، براى این که مظلومان تاریخ، نفسى به راحتى بکشند. باید پشت و پوزه ظالمان و ستمگران را به خاک مالید و نسلشان را از روى زمین برچید.

آرى، براى این که عدالت بر کرسى نشیند هرچه سریر ستم آلوده سلطنت را باید واژگون کرد و به دست نابودى سپرد. و اینها همه، همان معجزه‏اى است که تنها از دست تو بر مى‏آید و تنها با دست تو محقّق مى‏شود.

اما مگر نه این که اینها همه مقدّمه است براى رسیدن به بهشتى که تو بانى آنى. آن بهشت را کسى بر ما ترسیم نکرد. کسى به ما نگفت که وقتى تو بیایى، پرندگان در آشیانه‏هاى خود جشن مى‏گیرند و ماهیان دریاها شادمان مى‏شوند و چشمه‏ساران مى‏جوشند و زمین چندین برابر محصول خویش را عرضه مى‏کند.

به ما نگفتند که وقتى تو بیایى، دل‏هاى بندگان را آکنده از عبادت و اطاعت مى‏کنى و عدالت بر همه جا دامن مى‏گسترد و خدا به واسطه تو دروغ را ریشه‏کن مى‏کند و خوى ستم گرى و درندگى را محو مى‏سازد و طوق ذلت بردگى را از گردن خلایق بر مى‏دارد.

به ما نگفتند که وقتى تو بیایى، ساکنان زمین و آسمان به تو عشق مى‏ورزند، آسمان بارانش را فرو مى‏فرستد، زمین، گیاهان خود را مى‏رویاند و زندگان آرزو مى‏کنند که کاش مردگانشان زنده بودند و عدل و آرامش حقیقى را مى‏دیدند که خداوند چگونه برکاتش را بر اهل زمین فرو مى‏فرستد. هیچ کس فقیر نمى‏ماند و مردم براى صدقه دادن به دنبال نیازمند مى‏گردند و پیدا نمى‏کنند. مال را به هر که عرضه مى‏کنند، مى‏گوید: بى‏نیازم.

و... ظهور تو بى‏تردید بزرگ‏ترین جشن عالم خواهد بود و عاقبت جهان را ختم به خیر خواهد کرد.

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در سه شنبه 86/6/6 و ساعت 2:16 عصر | نظرات دیگران()