بیا که بى تو...

بیا که بى‏تو نه سحر را لطافتى است و نه صبح را صداقتى؛ که سحر به شبنم لطف تو بیدار مى‏شود و صبح به سلام تو از جا بر مى‏خیزد.

بیا که بى‏تو آینه‏ها، زنگار غربت گرفته‏اند و قطار آشنایى‏ها، فریاد غریبى مى‏کشد، هیچ کس حریم اطلسى‏ها را پاس نمى‏دارد و بر داغ لاله‏ها مرهم نمى‏گذارد. بیا که بى‏تو قنوت شاخه‏ها، اجابتى جز غروب تلخ خزان ندارد.

بیا که بى‏تو کدام دست مهر، سرشک غم از دیدگان یتیمان بر مى‏گیرد؟ و کجاست آغوش مهربانى که دل‏هاى زخمى را به ضیافت ابریشمى بخواند.

بیا که بى‏تو آسمان دلم اسیر تیرگى هاست و هرگز ستاره امید در برج اقبال، رحل خوش بختى نمى‏افکند.

اى آبِ آب، رودخانه‏ها عطش دیدار تو را دارند و در بستر انتظار به سوى دریاى ظهور تو شتابان‏اند.

قامتى به استوارى کوه، دلى به بى‏کرانگى دریا، طراوتى به لطافت سبزینه‏ها، سینه‏اى به فراخى آسمان‏ها و صمیمیتى به گرمى خورشید باید تا تو را خواند و کاروان دل‏ها را به منزلگاه امید کشاند. این همه را که اندکى بیش نیست، از دل شکسته‏ترین منتظران تاریخ دریغ مدار، که ظهور تو اجابت دعاى ماست

1. نرجس امامى پناه.

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در سه شنبه 86/6/6 و ساعت 2:22 عصر | نظرات دیگران()

به ما نگفتند...

گفتند تو که بیایى خون به پا مى‏کنى، جوى خون به راه مى‏اندازى و از کشته پشته مى‏سازى و ما را از ظهور تو ترساندند. همه، پیش از آن که نگاه‏مهرگستر و دست‏هاى عاطفه پرور تو را وصف کنند، شمشیر تو را نشانمان دادند.

آرى، براى این که گل‏ها و نهال‏ها رشد کنند باید علف‏هاى هرز را وجین‏کرد و این جز با داسى برنده و سهمگین ممکن نیست. آرى، براى این که مظلومان تاریخ، نفسى به راحتى بکشند. باید پشت و پوزه ظالمان و ستمگران را به خاک مالید و نسلشان را از روى زمین برچید.

آرى، براى این که عدالت بر کرسى نشیند هرچه سریر ستم آلوده سلطنت را باید واژگون کرد و به دست نابودى سپرد. و اینها همه، همان معجزه‏اى است که تنها از دست تو بر مى‏آید و تنها با دست تو محقّق مى‏شود.

اما مگر نه این که اینها همه مقدّمه است براى رسیدن به بهشتى که تو بانى آنى. آن بهشت را کسى بر ما ترسیم نکرد. کسى به ما نگفت که وقتى تو بیایى، پرندگان در آشیانه‏هاى خود جشن مى‏گیرند و ماهیان دریاها شادمان مى‏شوند و چشمه‏ساران مى‏جوشند و زمین چندین برابر محصول خویش را عرضه مى‏کند.

به ما نگفتند که وقتى تو بیایى، دل‏هاى بندگان را آکنده از عبادت و اطاعت مى‏کنى و عدالت بر همه جا دامن مى‏گسترد و خدا به واسطه تو دروغ را ریشه‏کن مى‏کند و خوى ستم گرى و درندگى را محو مى‏سازد و طوق ذلت بردگى را از گردن خلایق بر مى‏دارد.

به ما نگفتند که وقتى تو بیایى، ساکنان زمین و آسمان به تو عشق مى‏ورزند، آسمان بارانش را فرو مى‏فرستد، زمین، گیاهان خود را مى‏رویاند و زندگان آرزو مى‏کنند که کاش مردگانشان زنده بودند و عدل و آرامش حقیقى را مى‏دیدند که خداوند چگونه برکاتش را بر اهل زمین فرو مى‏فرستد. هیچ کس فقیر نمى‏ماند و مردم براى صدقه دادن به دنبال نیازمند مى‏گردند و پیدا نمى‏کنند. مال را به هر که عرضه مى‏کنند، مى‏گوید: بى‏نیازم.

و... ظهور تو بى‏تردید بزرگ‏ترین جشن عالم خواهد بود و عاقبت جهان را ختم به خیر خواهد کرد.

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در سه شنبه 86/6/6 و ساعت 2:16 عصر | نظرات دیگران()

همه هست آرزویم...!

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویى
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویى؟!
به کسى جمال خود را ننموده‏یى و بینم
همه جا به هر زبانى، بود از تو گفت و گویى!
غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم
تو بِبُر سر از تنِ من، بِبَر از میانه، گویى!
به ره تو بس که نالم، زغم تو بس که مویم
شده‏ام زناله، نالى، شده‏ام زمویه، مویى
همه خوشدل این که مطرب بزند به تار، چنگى
من از آن خوشم که چنگى بزنم به تار مویى!
چه شود که راه یابد سوى آب، تشنه کامى؟
چه شود که کام جوید زلب تو، کامجویى؟
شود این که از ترحّم، دمى اى سحاب رحمت!
من خشک لب هم آخر زتو تر کنم گلویى؟!
بشکست اگر دل من، به فداى چشم مستت!
سر خمّ مى سلامت، شکند اگر سبویى
همه موسم تفرّج، به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه، بنشین کنار جویى!
نه به باغ ره دهندم، که گلى به کام بویم
نه دماغ این که از گل شنوم به کام، بویى
زچه شیخ پاکدامن، سوى مسجدم بخواند؟!
رخ شیخ و سجده‏گاهى، سرما و خاک کویى
بنموده تیره روزم، ستم سیاه چشمى
بنموده مو سپیدم، صنم سپیدرویى!
نظرى به سوىِ (رضوانىِ) دردمند مسکین
که به جز درت، امیدش نبود به هیچ سویى‏

1. فصیح الزمان شیرازى (رضوانى).

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در سه شنبه 86/6/6 و ساعت 2:11 عصر | نظرات دیگران()

شیعه یعنى شوق، یعنى انتظار

 نوشته شده توسط محمد امیر حمیدی فر در سه شنبه 86/6/6 و ساعت 2:6 عصر | نظرات دیگران()